Ο αποχαιρετισμός μου στην εκκλησία στ’ Απεράθου
Αγαπημένε μας Κώστα,
Μας έφερες πάλι στ΄Απεράθου, όχι να μας ξεναγήσεις στην Αγία Κυριακή, στον Άγιο Θεολόγο ή να εντοπίσουμε ένα τοπωνύμιο.
Μας έφερες να σε αποχαιρετήσουμε σε αυτόν τον οικείο χώρο της «Παναγίας της Κοινής των Απεραθιτών» όπως μας μετάφραζες το πρώτο της προσωνύμιο της, «Παναγία η Κομμούνα».
Εδώ στον χώρο που συνηθίσαμε και το θέλει η παράδοσή μας να αποχαιρετούμε, να θρηνούμε, να συγκλαίουμε τους δικούς μας ανθρώπους.
Μας έφερες στο τόπο που γεννήθηκες, που σε είδε το πρώτο φως, που σου έδωσε τον σπάνιο νου, την ευθυκρισία και τα χαρίσματα που σου μεταδόθηκαν από γενιά σε γενιά. Στον τόπο αναφοράς, που ξεκινούσε η σκέψη σου για να καλύψει με την ίδια αγάπη όλη τη Νάξο.
Υπηρέτησες το χωριό ως διευθυντής του περιοδικού παιδείας και πολιτισμού της Κοινότητας «Απεραθίτικα», από το 1998 για πολλά χρόνια. Ενώ σε τίμησε ο Δήμος και το χωριό να είσαι ο πρόεδρος του ΠΟΑΝ του τελευταίου Πολιτιστικού Οργανισμού Απεράθου, όπου με τη διάλυση του άφησες ένα ανεκπλήρωτο σχεδιασμό.
Τη γη του ανοίγει σήμερα αυτός ο τόπος να σε αγκαλιάσει, να σου ανταποδώσει την αγάπη σου, να σε καλοδεχτεί σε ένα τάφο ιστορικών για το χωριό προσώπων, που έπαιξαν σημαντικό ρόλο στη νεότερη ιστορία της Νάξου και της Ελλάδας. Συμβολισμός που θα συμφωνούσες με το γνωστό μειδίαμα της ικανοποίησης σου. Ανοίγει ο τόπος να σε ενσωματώσει στην αιωνιότητα του.
Να είμαστε βέβαιοι όλοι εμείς που είμαστε εδώ σήμερα, ότι αποχαιρετούμε μια προσωπικότητα της σοφίας, της διανόησης, της πολιτικής του ύψους του Μανώλη Γλέζου, που στο πέρασμα του από την μια χιλιετία στην άλλη, έχει αφήσει το μεγαλύτερο πνευματικό έργο και αποτύπωμα στο νησί μας.
Εκατοντάδες άρθρα στ΄Απεραθίτικα, που σήμερα θεωρείται έγκυρο επιστημονικό περιοδικό με αναφορές από ακαδημαϊκές εργασίες. Χίλια άρθρα στη «Φλέα», δεκάδες εισηγήσεις στις συναντήσεις στη Χώρα στο Χαλκεί.
Δικά σου όλα; Όχι
Γιατί επιδίωκες να μοχλεύσεις, να θέσεις σε κίνηση ένα σύμπαν, να εμπνεύσεις εκατοντάδες να ασχοληθούν με την έρευνα, την ιστορία, τον πολιτισμό, την συγγραφή.
Γύρω σου έκτισες ένα Πανεπιστήμιο, μια σχολή φιλοσοφίας που δεν αποφοιτούσαν οι σπουδαστές ποτέ. Σχολή που έβγαινε έξω από τα όρια της Νάξου και της Ελλάδας.
Εσύ Κώστα ανέστησες και έδωσες ζωή, στις φθαρμένες, εγκαταλειμμένες μέχρι τότε τοιχογραφίες των βυζαντινών ναών της Νάξου. Θύμιαζες τις Αγιογραφίες με την ερευνητική σου κρίση, τις ανέδειξες μέσα από το βιβλίο «Νάξος, Το άνθος της Ανατολής», τις ερμήνευσες με αυτοκρατορικό ύφος, έκανες τους δεκάδες ακαδημαϊκούς που ξεναγούσες ευλαβικούς προσκυνητές της ιστορίας της Νάξου.
Δεν είναι τυχαία τα τόσα τιμητικά που γράφονται στα Μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης, στα ΜΜΕ.
Διαβάζω μερικά:
Ο Κώστας ο Κατσουρος ήταν για μένα ένα σημείο αναφοράς στα πολιτικά, πολιτιστικά και κοινωνικά δρώμενα του τόπου μας. Ήταν για το νησί μια πραγματική Φλεα μια πηγή που ανάβλυζε πνεύμα μια λαλιά ελεύθερη ,καθαρή που αφήνει σε όλους εμάς μια τεράστια παρακαταθήκη .
Γράφει Πολιτιστικός Σύλλογος Τραγαίας, για τον ακούραστο μελετητή και ιστορικό της Νάξου, ο οποίος υπηρέτησε την τοπική ιστορία και τον πολιτισμό της με πάθος, γνώση και αφοσίωση για πολλά χρόνια. Οι ομιλίες του και η συστηματική έρευνά του, ο αγώνας για την διάσωση του φυσικού περιβάλλοντος του νησιού ήταν ανεκτίμητα και η κληρονομιά του θα παραμείνει ζωντανή στους κόλπους της τοπικής μας κοινωνίας.
Άλλοι γράφουν:
Άνθρωπος που αγαπά τον πολιτισμό και την ιδιαίτερη ιστορία του τόπου του, που αγωνίζεται να αναδείξει, να διασώσει και να μεταλαμπαδεύσει αυτή τη γνώση, που επαγρυπνεί και παραμένει στον αγώνα για να διασώσει αυτά που έκαναν τη Νάξο μοναδική.
Ο καλύτερος τρόπος εν τέλη για να τιμήσεις έναν άνθρωπο είναι να υπερασπίζεσαι την κληρονομιά του. Που δεν ήταν άλλη από την περιφρούρηση των συλλογικών αγαθών αλλά και ο αγώνας για την διάσωση του φυσικού, ιστορικού και παραγωγικού περιβάλλοντος του νησιού.
Κώστα μας, ζωντάνεψες την χαμένη ιστορία της Νάξου, τους σκοτεινούς αιώνες του Βυζαντίου, τα χρόνια της Τουρκοκρατίας, της Αραβοκρατίας στο Αιγαίο και της Φραγκοκρατίας.
Τραγικό πως μέχρι την τελευταία σου στιγμή έδινες, έγραφες στα ΜΚΔ ιστορικές πληροφορίες, μόλις πέντε λεπτά πριν φύγεις.
Με πάθος ταυτίστηκες με την ιστορία του νησιού μας.
Σήμερα Σοφία να μην κλαίμε, γιατί ο Κώστας πέρασε ο ίδιος στην ιστορία της Νάξου. Από σήμερα είναι σημαντικό μέρος της ιστορίας μας και οι νεότεροι ιστορικοί θα μελετούν το έργο του.
Κώστα, να είσαι βέβαιος ότι το έργο σου θα συνεχίσουν δεκάδες νέοι. Οι ιδέες σου πέρασαν στο DNA τους και θα μεταβιβάζονται από γενιά σε γενιά.
Αυτό είναι το νόημα της αιωνιότητας, που την κατάκτησες στη ζωή σου και στην οποία περνάς σήμερα.
Κώστα σε ευχαριστούμε με όσα τόσα μας έδωσες.
