Από ανάρτηση στο Facebook 28-12-2022
Χθες μετά το ηλιοβασίλεμα, στο τέλος μιας μέρας με μεγάλη ορατότητα, βρέθηκα στον Άι Γιάννη στ’ Απεράθου. Με σταμάτησε η θεά θέα των Κυκλάδων, σε ένα σκοτεινό πορτοκαλί κόκκινο σκηνικό. Άρχισα να επιβεβαιώνω τις γεωγνώσεις μου, ταυτοποιώντας τα νησιά που έβλεπα, για πρώτη φορά από τη Νάξο. Για πρώτη φορά έβλεπα τη Κίμωλο, τη Μήλο, τη Σέριφο, καθαρά τη Σίφνο και ίσως τη Κύθνο.
Μετά σκέφτηκα πως μια τέτοια μέρα μεγάλης ορατότητας οι προϊστορικοί Κυκλαδίτες διεύρυναν τον ορίζοντα τους, πέρα από το μικρό νησί τους. Είναι η μέρα που τους παρακίνησε να μπουν στη θάλασσα, να κατασκευάσουν τα πρώτα πλοιάρια, να ξεκινήσουν την επικοινωνία, τις ανταλλαγές προϊόντων και πολιτισμού. Τέτοια μέρα εντόπισαν ένα σύμπλεγμα νησιών με δύο ψηλές κορυφές (Κίμωλο-Μήλο), όπως φαίνεται στη φωτογραφία, επιχείρησαν το ταξίδι που τους έδωσε τον οψιδιανό, το πρώτο τους εργαλείο. Είδαν ένα νησί πίσω από τη Πάρο, τη Σίφνο που τους έδωσε πολύτιμα μέταλλα, ένα άλλο πιο πέρα τη Σέριφο, που μια άλλη εποχή του έδωσε το σίδηρο. Και όλα τα νησιά είδαν τη κορυφή του ψηλότερου βουνού, κατοικία του νέου θεού του Δία. Είναι η μέρα που φάνηκε η χαμηλή Δήλος, που ένωσε όλα τα νησιά σε μια ιστορική οικογένεια.
