Σύντροφε Μανώλη
Να λείπεις ― δεν είναι τίποτα να λείπεις.
Αν έχεις λείψει για ό,τι πρέπει,
θα ‘σαι για πάντα μέσα σ’ όλα εκείνα που γι’ αυτά έχεις λείψει,
θα ‘σαι για πάντα μέσα σ’ όλο τον κόσμο…
γράφει ο Γιάννης Ρίτσος στις “Γειτονιές του κόσμου”.
Είσαι παρών εδώ στ Απεράθου, στην πλάτσα, στη Κοινότητα, στα φράγματα, στα βουνά και στις πηγές, στη βιβλιοθήκη και στα μουσεία, στα τραγούδια και στη σκέψη μας. Παρών στα Κυκλαδονήσια της πέτρας και του Απολλώνιου φωτός. Παρών στην Ακρόπολη, μέσα σε όλες τις παγκόσμιες αξίες που αγωνίστηκες. Παρών στην ελληνική πολιτική σκηνή ζητώντας από τους πολιτικούς να κάνουν αυτό που πρέπει. Παρών στην Ευρώπη για τη διεκδίκηση των κατοχικών αποζημιώσεων.
Από μικρό παιδί, λεβέντης, έπαιζες με το θάνατο, στην Ακρόπολή, στην αντίσταση, στις θανατικές καταδίκες, στις φυλακές και τις εξορίες. Αψηφώντας τον θάνατο τόσες φορές, είχες περάσει στην αθανασία πριν από πολλά πολλά χρόνια.
Αυτή η λιτή επιγραφή, η ανάγλυφη αποτύπωση του ονόματος σου στη πέτρα, στο μάρμαρο του χωριού σου, τοποθετημένη πάνω στην παραστάδα της εισόδου της εκκλησιάς, σαν πέτρινη αναθηματική στήλη, σαν οβελίσκος προς τον ουρανό, γειώνει το όνομά σου στη πετραία γη του χωριού σου, που υπήρξε η μήτρα όλων σου των εμπνεύσεων, των αγωνιστικών, αμεσο-δημοκρατικών, οικολογικών, και λογοτεχνικών.
Δεν είσαι μόνο το αθάνατο σύμβολο της εθνικής μας περηφάνιας, όπως λένε πολλοί, το παγκόσμιο σύμβολο της αντίστασης του πολιτισμού κατά της βαρβαρότητας, αλλά για μας τους κυκλαδίτες που σε ζήσαμε στην αυτοδιοίκηση της Νάξου και της Πάρου, είσαι ο δάσκαλος της δημοκρατίας, της πολιτικής, της στάσης απέναντι στη φύση, το πρότυπο ζωής και αγώνα. Σε ευχαριστούμε για αυτά που μας έδωσες, για αυτά που μας αφίσες, για αυτά που παρήγγειλες να κάνουμε και σου υποσχόμενα να τα υλοποιήσουμε και να τα μετα-λαμπαδεύσουμε στις επόμενες γενιές, συνεχίζοντας τον αγώνα σου.
Αυτός είναι ο φόρος τιμής που αποτίει η Αριστερά, στη τρίμηνη φυσική σου απουσία.
Αθάνατος!!
