ΟΧΙ
Της Πίνδου και του Μπέλες τα βουνά,
κι οι θάλασσές μας,
οι ψαράδες, οι αγρότες κι η εργατιά,
ο ήλιος της Αττικής, της Κρήτης μας ο αέρας,
στέκουν και σαν παράξενα κοιτούν
τη σημερινή γιορτή και τις παράτες,
και λένε:
-Εκείνο που ήταν πάντα (αιώνες τώρα)
τραγούδι των Ελληνικών βουνών
και των κυμάτων,
εκείνο που ήταν πάντα (αιώνες τώρα)
η ανασεμιά μας στον ανάλαφρον αιθέρα
στου Υμηττού,
στου Ψηλορείτη τις κορφές και τα φαράγγια,
ποιος λόγος να γενεί γιορτή,
και θορυβώδικη παράτα;
Μην πάει και δεν πιστεύετε σ’ αυτό,
τρανοί μου και μεγάλοι της Αθήνας
Έτσι μονάχα όποιος παλεύει
μες στο βαθύ της άρνησης σκοτάδι,
φωνάζει ν’ ακούει την ίδια του φωνή
να μη φοβάται ……
